Tijd rijp voor tijdrijden

Na de uitslag van de dames tijdrijden van voor naar achter te hebben bekeken, tijden en verschillen had vergelijken en grondig geanalyseerd waar ik mogelijk nog tijd had kunnen pakken, kwam ik tot de conclusie dat ik niet veel sneller had gekund. Heel misschien nog net een 8e plek, maar meer had er echt niet ingezeten. Dus kon ik me in mijn plek berusten. En met een sneller gemiddelde dan verwacht was ik reuze tevreden.



Klik op foto om goed te kunnen aflezen, uitslag tijdrit dames in Nijeveen 30-7-11



De uitslag bevestigde me tevens dat ik met mijn leeftijd nog ruimte genoeg heb om te ontwikkelen in het tijdrijden en dat met mijn 42,5 jaar! Daar waar het bij sommige sporten allang voorbij is ligt in het tijdrijden nog genoeg mogelijkheden om je op middelbare leeftijd te ontwikkelen. Zeker 5 oudere dames waren ver voor mij geëindigd.

In de uitslag van het rijtje van de dames bij de tijdritwedstrijd van Nijeveen (zaterdag 30 juli) was ik van de 12 dames 9e geworden. Overigens zijn er uiteindelijk zo'n 3 dames niet op komen dagen. Deelname van dames is al magertjes en kan wel wat aanwas gebruiken om het competitieveld te vergroten. Wie weet leest er een dame, jong of oud, deze blog en raakt ze geïnteresseerd om net als ik eens voorzichtig te proberen en te ontdekken. De deelname aan dit soort wedstrijden is ook niet alleen voorbehouden aan licentiehouders. Ik heb notabene een basislidmaatschap van de KNWU en soms is dat ook niet eens nodig.

Mijn tijd: 36min48sec over een afstand van 21.73km

Mijn gemiddelde snelheid: 35,4 km per uur

meer fotos van de Tijdrit in Nijeveen 30-7-11

Het tijdrijden is wel mijn ding en dus ga ik er voorlopig mee door in het ontdekken, verbeteren en wedstrijdervaring opdoen. Ik heb me voorgenomen, dat als ik mijn 1e 38km pu haal, dan ga ik een heuse tijdritfiets aanschaffen. Tot die tijd maar even mijn benen verder ontwikkelen en met ligstuurtje aan de slag.

Met de goedkoopste aanschaf (ligstuur en houding) behaal je al 25% verbetering.
Zie http://www.tijdrijden.nl/ voor allerlei interessante informatie zoals hoe te beginnen, wedstrijdkalender en uitslagen. Cees Tuytel, de eigenaar van deze website, ontmoette ik gisteren even kort net als mijn mede wieler CT WT clublid Gerjan van Olsder.

Het is een fascinerend wereldje van opvallend veel oudere mensen die nog een kans zien ergens de bloemen te pakken en op podium te staan.

Voor mij startte Janny Kleinjan, rugnummer 60, die uiteindelijk 1e werd met een gemiddelde van 41km per uur waar bij de mannen de snelste Stefan Sloof is met een gemiddelde van 47km/pu. En zij zijn zeker niet de jongsten!

Na de wedstrijd had ik me nog even gedouched en kwam in gesprek met Marti Valks uit Hilversum van wielervereniging GWC de Adelaar. Vriendelijke dame die uiteindelijk 3e werd in deze wedstrijd. We zullen elkaar weer ontmoeten met de Monstertijdrit op 25 september a.s. zo kwamen we achter.

Ik weet niet of ik ooit bloemen ga pakken en op een podium ga staan maar het tijdrijden vind ik sowieso leuk en bevredigend.

Foto's tijdrijden in Nijeveen: https://picasaweb.google.com/MolenloopNijeveen/Tijdrit2011Ochtend#

Uitslag dames:

Tijdrijden, Buizerd, Auto & Reeën

Het was mijn dagje wel: Tijdrijden, Buizerd, Auto en Reeën.

Vandaag mijn vrije dag met een zonnetje en het plan weer eens lekker te fietsen. Mooie gelegenheid om naar het tijdritparcours (van Monstertijdrit 25/9) te fietsen in de Flevopolder om een tijdrit (TT = Time Trial) training af te werken van 22km. A.s. zaterdag 30 juli wil ik meedoen aan een tijdrit wedstrijd in Nijeveen. Als voorbereiding is het goed te weten hoe je je inspanning verdeelt zonder vroegtijdig leeg te zijn en onnodig tempo te verliezen.

Ik deel mijn hele rit in met 30km inrijden in D1 (hartslag onder 142 slagen), vervolgens vanaf het tijdrit parcours 20km in de D2 (hartslag tussen 142-156) en bij aanvang van de 22km training in D3 (>156) & Weerstand (>167). Na 22km het laatste stuk rustig naar huis uitfietsen.

In mijn 2e stuk ter voorbereiding van mijn tijdrit training en opwarming in D2 voel ik plots iets op mijn helm vallen, maar niets valt op de grond en ik kijk om me heen tot dat ik een witte buizerd achter me zie vliegen. Ik schrik en mijn hartslag vliegt meteen naar 170 slagen. Doorfietsend kijk ik achter me om en zie de buizerd nog 2x aanvallen. Ik word bang dat hij op mijn rug gaat grijpen met z'n klauwen en buk. Maar lager bukken in tijdrit houding gaat niet. Gelukkig raakt de buizerd me niet meer aan en na de 3e poging vliegt hij/zij weer een boom in. Na nog 1 km om me heenkijkend blijf ik vrij van aanvallen en kan mijn hartslag weer terug naar D2 ... pff dit heb ik nog nooit meegemaakt.

Bekomen van de schrik en weer in mijn tempo maak ik me op voor de tijdrit training en neem op 48km een gelletje om vervolgens vanaf 50km aan de training te beginnen.

Net lekker van start in juiste standje en tempo met wind in de rug, nader ik de Vogelweg. Een hoofdweg die op 2 plekken het parcours doorkruist. De hoofdweg naderend zie ik aan de overkant een busje aankomen. Ik kijk of er nog auto's vanaf de Vogelweg aankomen. Ik zie geen autos. Met volle vaart nader ik de kruising waar ik alleen nog kijk naar het busje aan de overkant die de Vogelweg links wil opdraaien. Deze lijkt te wachten. Nog 1x naar links kijkend komt er op het allerlaatste moment een auto hard aanrijden. Ik ga vol op de remmen en mijn achterband slipt. In een flits zie ik me tegen de auto aan botsen en slippend onder de auto glijden. Echter door te remmen haal ik net de vaart er uit van 35km naar 30km per uur en raast de auto me voorbij en ga ik bij het loslaten van de remmen de weg over. Het busje aan de overkant staat er nog en ik vervolg mijn weg rechtdoor.
Hoe dom van me om niet eerder de vaart er uit te halen bij en naderende kruising. Links was het zicht niet geheel vrij door de bomenrij maar ik zag geen auto. Toch maak ik een enorme inschattingsfout. Dit had zo anders afgelopen. Wat een stomme trut ben ik toch. Met de schrik vervolg ik mijn route. Ik zat immers in een tijdrit training.

Weer is mijn hartslag hoog in de 170 geschoten terwijl dat pas in de laatste 10km zou mogen. Dus weer tempo terug en hartslag onder omslagpunt brengen. Dat lukt en ik fiets na een tijdje tegen de wind in. De laatste 12km van de training gaat beginnen.

Ik zit weer lekker in mijn houding, ben de 2e schrik inmiddels te boven en fiets geconcentreerd. Plots in de laatste 7km zie ik 2 bloedmooie maar angstige reeën. Zij zien mij aankomen buffelen en uit stress steken ze 5 meter voor me de weg over. Wat een prachtig gezicht die beesten zo vlak bij. WOWWW roep ik en besef me dat dit wel de meest bizarre fietstocht is op 1 dag.

Mijn laatste 5km ga ik volledig tegen de wind in en mag ik over over mijn maximale hartslag en dus beuken. Het mentale stuk is begonnen want de adem en de benen doen pijn. Ik pak iedere keer een ijkpunt om naar toe te fietsen om vervolgens weer te kijken op de teller hoelang nog en hoe weinig nog maar. Zo kruipt het naar de laatste paar kms en stop ik de stopwatch op 72km. Mijn training volbracht.

Met mijn hele avontuur en lood in de benen fiets ik uit naar huis waar ik de hartslag niet meer onder de 164 slagen krijg. Al met al een bevredigende rit maar wat voor een.

Route: 102km
Gemiddelde snelheid: 29,43 km/pu

Tijdrit training: 22km
Tijd: 38min47sec
Gemiddelde snelheid: 34,04 km/pu

Van huis uit …

Gisteren weer mijn oude vertrouwde aluminium lepeltje gepakt bij het koffie maken. Ik drink kopi tubruk (uitspraak: koppie toebroek), koffie op z’n Indonesisch waarbij je de koffie opschenkt met heet water in je mok, roert met je lepel zodat het prut naar de bodem zakt. Koffie die ik op die manier bereid als ik in mijn eentje koffie drink. De smaak van Senseo weegt niet op tegen koffie tubruk. Met tubruk kan ik namelijk de sterkte zelf bepalen. Als ik zo mijn koffie drink dan gebruik ik mijn lievelingslepeltje.

Naar mijn lepeltje kijkend dacht ik gisteren ‘Tja dit was het enigste wat ik uit het ouderlijk huis wilde meenemen’. Het lepeltje wat ik toentertijd al gebruikte voor toetjes en dergelijke en die niet paste bij het complete bestek van mijn ouders. Dat lelijke alu lepeltje zat in een ladeblokvakje van overige bestek. Een lepeltje wat toen al mijn lepeltje was. Een lepeltje dat volgens mij tijdens kamperen naar huis is meegenomen omdat het ooit per ongelijk bij de afwas bij het kampeerbestek terecht gekomen is. Ik weet niet eens zeker of het klopt maar denk dat het zo iets moet zijn geweest. Mijn ouders vonden het een onooglijk lepeltje en ik adopteerde het.

Als ik hier aan terug denk dan besef ik dat dit goedkope lepeltje nog steeds trouwe dienst levert en onverslijtbaar is. Het niet afdoet aan mooi, duur of compleet bestek. Ik heb het over 21 jaar samen zijn en waar ik aan gehecht ben.

Ook nu past dit lepeltje niet bij ons bestek en heeft hij weer een speciaal ladeblokvakje bij overige bestek.