7 jaar geleden: In memoriam: Piet van der Haven

verslag: 31 mei 2004
Bezoek Coby & Lia

Het was rond half 10 in de ochtend dat pa toch weer achteruitging. Ondanks de opvoering van de frequentie van de morfine was pa niet rustiger geworden of minder benauwd. Hij was nog steeds benauwd, had geen pijn meer maar voelde zich raar. Het waren geen goede voortekens en ik vond het jammer dat ik het niet eerder kon inschatten voor Hennie.


Pa was wakkerder wat betekende suffiger en onrustig. Toen Riemke binnenkwam maakte ik me op om naar huis te gaan. Ik vertelde pa dat ik thuis wat uurtjes ging slapen om zo weer eind v/d middag bij hem te kunnen zijn en te slapen. Ik vertelde hem dat ik amper had geslapen 's nachts omdat hij onrustig was. Pa vroeg waar ik zou zijn als het fout met hem zou gaan. Ik stelde hem gerust dat al zou het nu na een kwartier mis gaan Riemke me meteen zou bellen en ik meteen terug zou komen om er te zijn. Ik zou er bij zijn en hem niet alleen laten. Ik ging het met hem doen. Ik vertelde hem ook dat ik bereikbaar was en het niet uitmaakte of ik nou 1 uur sliep of 5, ik zou meteen komen en er zou gebeld moeten worden. Ik kon er in 15 minuten zijn. Ik kon weggaan en kuste pa en vertelde dat ik 's middags terugkwam.


Thuis ging ik slapen maar zat met een open oor bij mijn mobiel naast mijn bed. Gelukkig toch wat uurtjes gemaakt en kon om 15.00u uit bed. Ik ging nog een mail maken en uitsturen naar de familie om ze in te lichten dat het slechter ging met pa. 


Ik belde op naar pa's kamer en Coby nam op. Want deze middag zou naast Riemke ook Coby en Lia langskomen. Die waren voor een uur of wat langsgeweest. Ik vertelde hun dat ik weer richting de Beukenhof zou komen.


Bij terugkomst vertelde Riemke dat pa heel onrustig was geweest en de hele tijd van de bed naar de bedbank was gelopen. Hij lag nu in bed toen ik kwam en de verpleegster vroeg of ik met haar kon praten. Ik vertelde pa dat ik met de verpleegster ging praten en Riemke bleef nog bij hem.


De verpleegster legde uit dat ze pa erg onrustig vonden en graag wat tegen die onrust wilde geven. Dat zou tranxene zijn. Het medicijn wat de dag daarvoor nog was uitgesteld omdat pa toen rustig sliep. Het gevolg zou zijn dat pa suffig zou worden en misschien ook niet meer in staat om wakker te worden. Ik begreep de boodschap en ze vroeg of ik me er in kon vinden. Ik begreep heel goed dat dit het moment zou worden dat pa en ik niet meer met elkaar zouden kunnen praten. De verpleegster durfde niet te zeggen hoe lang het zou duren voordat pa zou sterven. Maar ongeacht dat zou ik vanaf nu blijven slapen. Ik ging akkoord en vertelde de verpleegster dat ik pa met deze woorden niet zou inlichten maar wel ging vertellen dat we wat met de onrust gingen doen. Ook zou ik mijn tante naar haar sturen zodat ook zij voorbereidt kon zijn op wat er komen gaat zonder dat we dat in bijzijn van pa zouden bespreken. Ik wilde hebben dat pa rustig in zou slapen in de roes.


Ik ging terug naar pa en Riemke en vertelde pa dat we wat tegen zijn onrust gingen doen. Pa reageerde zo gelukkig en gaf me 3 handkusjes uit dankbaarheid. Ik was ontroerd omdat pa zich amper uitte. Het was mijn teken dat pa wist wat we gingen doen en hij ging akkoord. Ik vertelde pa dat ik net nog op de parkeerplaats Ronald van de Wurf had gesproken en ik moest de groeten doen van hem. Pa reageerde met: 'oh nu valt alles op zijn plaats en hij glimlachte'. Ik vroeg aan pa wat hij bedoelde en pa probeerde te denken wat hij wilde zeggen maar door zijn concentratie zat hij weer vast en kon er niet meer opkomen. Ik vroeg aan Riemke of ze naar de verpleegster wilde gaan omdat die nog een vraag had aan haar. En Riemke ging rustig naar de verpleegster. Pa was ontspannen. 

Toen Riemke terug kwam ging ze papa gedag zeggen en vertelde pa dat ze er morgen weer zou zijn. Papa gaf Riemke wel 4 kusjes en nam heel uitdrukkelijk afscheid met een dankbaarheid dat Riemke bij hem was geweest. Het leek allemaal of het zo moest wezen. Pa maakte het voor ons weer zo makkelijk om het te kunnen dragen. Daar was hij altijd al goed in geweest al in het ziekenhuis of thuis.


Toen Riemke weg was wachtte ik met pa op de verpleegster die om 18.00u de eerste spuit zou geven met tranxene. Ik vertelde pa nog dat Eddie Muis een boekje had gegeven aan hem van Philip Freriks en dat ik het zo lief vond omdat Eddie het boekje koos met grote letters zodat pa het makkelijk zou kunnen lezen. Terwijl pa en ik wisten dat pa niet meer kon lezen. Pa moest ook lachen en vond het aandoenlijk. Ik stelde voor aan pa dat ik wat ging voorlezen en begon met het proloog. Na 10 minuten kon pa mijn voorlezen niet meer aanhoren en wilde weer anders gaan zitten en ging rechtop met zijn benen buiten bed zitten. Ik ging naast hem zitten en ontarmde hem. Ik zei tegen pa dat wij toch leuke dingen hadden gedaan onder alle omstandigheden en dat ik het bijzonder vond dat pa dat ook kon en wilde doen. Dat wij in ieder geval een leuke tijd hadden gehad. Pa zei tegen me: "je moet nu een foto nemen" Ik zat met hem omarmd op het bed. Ik zei tegen pa dat ik al een mooie foto van hem en mij had bij het Mouwtje en dat ik nu geen fototoestel bij me had. Pa ging weer liggen.


Om 17.30u kwam de verpleegster al en had besloten pa al eerder een injectie te geven. Pa lag inmiddels al en werd geïnjecteerd. Ik bleef naast pa zitten en wachtte op Jacq die eten en kleren zou meenemen.


Pa werd na een half uur suffig en sliep af&toe. Maar zijn onrust was zo groot dat hij toch iedere keer weer probeerde overeind te gaan zitten. Dan praatte ik tegen pa en zei dat hij kon ontspannen en dan gleed hij langzaam weer weg maar hield even goed nog de reling vast van het bed. Hij wilde niet wegglijden. Het was moeilijk aan te zien dat hij nog niet kon overgeven. Papa's onrust was zo groot. Dit hield aan totdat de zuster met de 2e dosis kwam om 21.30u. Pa kon niet meer achter over liggen en we probeerden hem dan ook zittend te houden. Dat was beter voor zijn longen en ademhaling. Met alle kussens werd hij gestuckt zodat hij zo comfortabel mogelijk lag.


Jacq was er inmiddels al en pa was na de 2e injectie toch echt weg. In die tijd zetten we de cd van Norah Jones op om pa een fijn gevoel te geven maar Jacq en ik begonnen ook meteen onbedaarlijk te huilen. Dit was weer zo'n moment dat we met pa de volgende fase ingingen. Het was de muziek, papa die al verweg was gezakt in een roes/slaap. Hij zou niet meer wakker worden maar ik was ook zo blij voor hem want het was zo naar om te zien dat hij zo onrustig was en bleef proberen overeind te zitten. Het valt niet mee. Sterfen doe je niet eventjes.


We gingen slapen en ik lag in bed beneden naast pa's bed. Zo kon ik nog steeds zijn zweet van zijn hoofd en neus weg halen met een koel washandje en was ik dicht bij hem. Ik sliep zo licht dat ik een aantal keren wakker werd en meteen luisterde naar pa's ademhaling. Maar die was de hele nacht rustig. Pa lag in een houding waar hij tot in de ochtend bleef. De broeder kwam 's nachts zijn medicamenten toedienen en pa bleef rustig ademhalen ...

15 mei 2004 met pa bij Natuurmonumenten in 's Graveland 

Tijd voor een ritje

Afgelopen woensdag 25 mei was het zover. Mijn 1e tijdrit gereden in wedstrijdverband.
Tijdrit dames 10km Driemond (organisatie WTC de Amstel)
locatie: Amsterdamrijnkanaal onder de brug bij Driemond
tijd: 19.30u
inschrijfkosten: 1 euro

Ik was vroeg aanwezig om parcours te verkennen en in te rijden. 5km langs het water met een keerpunt.

Samen met een andere tijdritrijdster waren we de enigen een uur van te voren aanwezig. Tijdens inrijden voelde het goed met de snelheid. Op de heen weg tegenwind en terug wind mee. Mooie omstandigheden zoals ik hoopte. Daarnaast ook nog eens een prachtige dag.

Tijdens inschrijving stonden een 20-tal dames klaar om mee te doen. Enkel 3 dames waren aanwezig met volledige uitrusting (pakje, helm en TT-fiets). Ik zelf alleen met opzetstuurtje en de meesten zonder opzetstuurtje en gewoon in de beugels. De wedstrijd was voor licentiehouders en niet licentiehouders.

Ik startte als 6e dame met nummer 41. Met de zenuwen onder bedwang, maar met een hartslag 158, stond ik aan de start. Al dagen droom ik over tijdrijden en was ik al zenuwachtig bij de gedachte. Op moment supreme vielende zenuwen mee, gelukkig.

Ik werd vastgehouden door een begeleider. Alleen tijdens het aftellen hield hij me niet goed recht en moest ik noodgedwongen met 1 voet op de grond staan. Ik wilde niet na het signaal omvallen. Na het signaal weer ingeklikt te zijn in pedaal ging ik vliegend van start en stoomde door. Ik was verrast over het gemiddelde (34km/pu met tegenwind) en zocht mijn pace. Af&toe voelde het helemaal soepel en goed alsof het vanzelf ging. Dat is een lekker gevoel. Al snel zat ik in de 180+ met hartslag. Ik wist inmiddels waar ik mijn ritme kon vinden en dat ik met deze hoge hartslag best kan uitrijden over 10km. Vorige week nog test training gedaan.

Na het keerpunt vond ik het pijnlijk om staand aan te zetten en ging snel in zithouding. De helft zat er op en dus kon ik helemaal leegrijden. Dat doe ik vooral door veel tegen mezelf praten. Tijdrijden is vooral ook een mentaal ding. Zo pepte ik me in de laatste km op met "ik wil naar huis, ik wil naar huis, ik wil naar huis". Zo kon ik bijna scheel uit mijn ogen kijkend nog de 40km/pu gemidd vasthouden tot aan de finish.

Op mijn teller (Sigma Rox 9.0) logfile: 36,34km/pu over 10,01km met een tijd van 16m30s
Ik heb nog geen officiele uitslag ontvangen van afgelopen woensdag TT dames 10km Driemond. Zodra die voorradig is zal ik deze hier neerzetten.

[UPDATE 28 mei 2011: Uitslag via de website van www.vrouwenwielrennen.nl sta ik met een tijd van 17:29 over ruim 10km op de 14e plaats van 33 deelneemsters. Dat wordt op 29 juni een nieuwe PR zetten lijkt me]

Gezien ik bij mijn debuut een lager gemiddelde verwachtte was ik reuze blij met dit resultaat. Ook de kik om 1 renner voor me in te halen was goed voor het moraal. Tijdrijden is wel mijn ding. Ik weet niet in hoeverre ik dit specialisme ga doorvoeren maar voorlopig zeker wel door wat wedstrijdjes op te zoeken en hopen in de toekomst PR's te verbeteren.

Op de papierenlijst van de stopwatchhouder zag ik een tijd van 17m29s09 achter mijn naam staan. Dat is een volle minuut verschil met mijn meting. Lijkt me niet dat mijn teller zoveel kan afwijken. Maar wacht eerst hun uitslag af voor dat ik in beroep ga

Tijdmeting werd met stopwatch gedaan door 1 persoon voor start en finish tegelijk. Vond ik een beetje rommelig mede er iemand anders stond om door te geven welk nummer finishte en dat terwijl de stopwatchhouder ook bezig was met dames te laten starten. Soms kon de persoon niet zien welk nummer over de streep kwam.

Hier mijn foto's https://picasaweb.google.com/rosevdh1969/25Mei2011TijdritDames10kmDriemond#
Volgende wedstrijd bij Driemond voor dames op 10km:
Woensdag 29 juni, 19.30, 2e tijdrit
Woensdag 31 augustus, 19.30 uur, 3e tijdrit

Links: http://www.wtcdeamstel.net/ / http://www.vrouwenwielrennen.nl/

Grenslandklassieker met grenzen

Ik heb zo af&toe last van schromelijke overschatting door enthousiasme en vergelijkingen met prestaties uit verleden die achteraf niet realistisch te vergelijken zijn. Afgelopen zaterdag nog zo enthousiast op wielertoerist forum gemeld: 


[forumbericht]
Re: 15-05-2011 33e Grenslandklassieker

door Rose69 » za 14 mei 2011 11:54

Ik heb deze training echt nodig en door wat regen laat ik me ook niet kennen. Zolang het niet hoost haak ik niet af. 

Mooi Jan Willem dat de voorspellingen meevallen, dus voor eind van de middag Eupen voorbij. Moet lukken want wil om 8u starten. 's Middags hebben we giro op tv, onderweg in auto zal ik wel horen of ajax of twente kampioen worden en om 17u willen we onze vrienden voor eten ontvangen. Hopelijk doe ik mijn 148km binnen de 6 uur. Zou moeten lukken ... startnr 72 heeft er zin in in CT WT tenue.

[\forumbericht]

Het uiteindelijke verhaal is dat ik de 145km niet heb afgemaakt en er 124km van heb gemaakt. Ook de verwachte gemiddelde snelheid van 25km/pu was zwaar overschat. Ik moest het dit keer doen met 22,3km/pu. Niet om over te schamen want eerste echte klimtocht van dit jaar. En ook de vrienden die bij ons zouden komen eten hebben we uiteindelijk afgezegd want met 2 lekke banden en langere tochtduur kom je niet bijtijds thuis. Ook van de giro niets op tv kunnen bekijken. Enkel het spannende verslag van Ajax-FC Twente kunnen volgen in de auto op de terugweg.

Grenslandklassieker was mijn 1e keer en ondanks alle omstandigheden tijdens de tocht was het een hele mooie toer, vooral vanaf Eupen bij het Stuwmeer. Dan weet je weer waarom je fietst en soms afziet. 

Stuwmeer van Eupen

Prachtig daar! Hier ga ik zeker terugkomen voor fietsen en wandelen met Natasja.

De omstandigheden: Zon en regen, nat wegdek & veel wind. 

De benen gingen voor het eerst echt klimmen en ook mijn ervaring met de eerste afdalingen dit jaar op nat wegdek. Veel angsten gehad omdat het weer aftasten was. Wat kan ik een hekel hebben aan afdalen. Met nat wegdek al helemaal niet mijn favoriete bezigheid. Ik moest vaak denken aan Natasja en haar eerste ervaring in een regenachtige tocht met afdalingen. Ik begreep haar als te goed.

Voor de start en onderweg nog mede CT WT-ers ontmoet en even kennisgemaakt. Leuk want we zijn een wielervereniging enkel op internet. Geen fysiek clubhuis en dus ontmoet je elkaar virtueel in het forum of twitter of in het echt tijdens wedstrijden en tochten. Zo in ieder geval Rob, Arno (Dingo), Ekko, Midazzz ontmoet ... onderweg gingen de mannen me aanmoedigend en groetend voorbij en met CT WTer nr 1662 nog even op de Camerig gefietst.

Mijn tocht begon redelijk goed, geen sterke benen nog en dus met beleid proberen te fietsen, maar ja ik wilde krachttraining doen dus de souplesse liet ik achterwegen op de Cauberg (4m11s), Slenaken (4m27s) en Camerig (tot aan afslag Vijlen 7m40s). Voorlopig genoeg tijden om te verbeteren ...

Bij Slenaken kreeg ik op 38km mijn eerste lekke band. Niet verwonderlijk want de omstandigheden waren ernaar en velen moesten het ontgelden. Echter had ik maar 1 reserve binnenbandje en dus hoopte ik dat ik minstens nog 100km kon fietsen en desnoods lek rijd in bewoonbaar gebied. Tussen Eupen en Simpelveld (op de terugweg) waren soms stukken onbewoond in prachtig natuurgebied. Maar niet ideaal om lek te gaan. Gelukkig bleef dat uit en reed ik netjes voor de 2e keer lek bij de bevoorradingspost van Simpelveld (mijn wens in nood was gehoord). Op 124km vond ik het wel genoeg. Het zou nog later worden als ik met binnenbandje van bevoorrading verder zou gaan. Dus belde ik Natasja op die allang haar 80km er op had zitten. We wilden ook niet te laat thuiskomen omdat we nog eters zouden krijgen. Echter onderweg hebben we maar afgebeld. We waren moe en het zou alleen maar later worden.

ROUTE: http://www.sports-tracker.com/#/workout/rose69/b044tprc9gjpkgmq

Nu tijd voor herstel en hopelijk snel weer wat flinke afstanden maken. Op 2 juni staat Steven Rooks Classic 160km op de agenda en dan moet er echt geklommen worden.

Tenniscompetitie

Hoewel de tenniscompetitie al ruim een maand van start is gegaan, schoof ik gisteren voor het eerst in het team. Door onze vakantie heb ik de eerste weken gemist. Dus gisteren mijn eerste partijen enkel en dubbelspel.

We moesten spelen bij HLTC Gooiland in Hilversum en ik kon als 1e dame van ons damesteam OSO 1 aantreden met mijn singel.

Gelukkig had ik afgelopen maandag nog met een tennismaat gespeeld om alvast in te komen en de eerste spierpijn verwerken want het was alweer 2 maanden geleden dat ik een racket had aangeraakt.

Om 11.30u ging ik de baan op. Na de eerste games kon ik merken dat ik nog moet inkomen en werd er onnodig punten weggegeven. Gelukkig was mijn tegenstandster niet te sterk en kon ik vele fouten permitteren. Echter gaf ik dus danig weg dat ik in de 2e set heel snel met 1-5 achterstond. De 1e set had ik met moeite naar me toegehaald met 6-3. Maar ik ben een taaie en het is pas over als het laatste punt is gespeeld dus ik bleef rustig en speelde verder met gevolg dat ik met 6-5 terug kwam. Helaas kon ik het niet meteen afmaken en moest er een tie-break aan te pas komen. Die trok ik gemakkelijk naar me toe en zo konden we allebei blij na 1,5u van de baan. Het was warm en de warmte zorgde dat we moesten lijden op de baan. Je wordt sloom en je rent alleen maar als het echt moet.

Tijdens mijn damesdubbel op baan 4

Gelukkig had ik rust en kon ik verder relaxen op het terras van de tennisvereniging. Om 15.30u konden we onze dubbel spelen en die ging voortvarender en won ik deze samen met Martijn T. met 6-4 6-4.

Uiteindelijke stand was 3 - 3. Iedere club had 2 enkelpartijen en 1 dubbelpartij gewonnen.

Hopelijk ben ik volgende week meer ingespeeld en is het wat koeler.

Fietsend met nieuwe spulletjes

Vorige week kon ik mijn gewenste ligstuurtje halen bij een verkoper op Marktplaats.nl. Hoewel de verkoper het had over een Syntace C2 clip fibre, verkocht hij me uiteindelijk een Pro Synop clip carbon. Beetje vreemd maar voor 45 euro is de aanschaf van deze Pro Synop geen foute aanschaf. Meteen dit stuurtje gemonteerd op fiets en zaterdag en testritje gemaakt. Ik wil dit seizoen onderzoeken of ik tijdrijden leuk vind. Een eerste echte tijdrit zal ik hoogstwaarschijnlijk op 25 mei doen in Driemond, 10 km voor dames. Wie weet is het een begin om het tijdrijden vaker te doen en te ontwikkelen.

Pro Synop clip

Verder had ik mijn wensenlijstje in bestelling gedaan en heeft bike2build me al voorzien van mijn nieuwe zadel: Selle Italia Lady Gel Flow en nieuwe been- & armstukken van Craft zodat ook Natasja in dit voorjaar kan fietsen in verschillende klimaten op 1 dag.


Gisteren maar meteen met z'n 2 de nieuwe spulletjes getest op ons ritje naar Hoog Soeren (93 km). Route

Nu nog wachten op nieuw buitenbandje en korte broeken en dan zijn we zowaar klaar voor de komende tijd ... oh nee alleen nog even handschoentjes uitzoeken.